Po 5 latach od opublikowania pierwszych polskich rekomendacji postępowania w grypie, zwłaszcza po pandemii COVID-19, zaistniała potrzeba aktualizacji tych zaleceń. Grypa jest ostrą chorobą zakaźną dróg oddechowych występującą w każdej grupie wiekowej. Jej przebieg może mieć różne nasilenie i zróżnicowany obraz kliniczny – od bezobjawowego po ciężki z objawami niewydolności oddechowej. Możliwość występowania zakażeń o charakterze pandemicznym oraz poważnych powikłań w przebiegu grypy wyróżnia ją spośród innych wirusowych chorób układu oddechowego. Rozpoznanie najczęściej ma charakter kliniczny, w uzasadnionych przypadkach pomocne mogą być badania dodatkowe. Grypę charakteryzuje nagły początek z występowaniem objawów ogólnych, takich jak: gorączka, uczucie zimna, dreszcze, bóle głowy, mięśni i stawów, złe samopoczucie, brak apetytu i dojmujące osłabienie. Objawom ogólnym towarzyszą objawy ze strony układu oddechowego. Badanie przedmiotowe nie wykazuje specyficznych cech. W warunkach ambulatoryjnych w czasie trwania sezonu epidemicznego (październik – kwiecień) rozpoznanie powinno być ustalane na podstawie objawów klinicznych i badania przedmiotowego. Lekiem rekomendowanym do leczenia i chemioprofilaktyki grypy jest oseltamiwir. Korzyści kliniczne są największe, jeśli leczenie rozpoczyna się jak najwcześniej, w ciągu 48 godzin od wystąpienia pierwszych objawów grypy. Badania kliniczne wskazują, że wczesne wdrożenie leczenia oseltamiwirem może skrócić czas trwania choroby i zmniejszyć ryzyko jej powikłań. Coroczne szczepienie przeciw grypie jest najskuteczniejszą metodą jej zapobiegania, a jedynym bezwzględnym przeciwwskazaniem do szczepienia jest wystąpienie ostrej reakcji anafilaktycznej po poprzednim szczepieniu.