Złamania kości u dzieci i młodzieży są problemem przede wszystkim ortopedycznym, ale złamania wielokrotne i mnogie mogą wymagać poszerzenia diagnostyki z udziałem pediatry, endokrynologa, a nawet genetyka. Szacuje się, że co trzecie dziecko w wieku do 17. roku życia dozna złamania kości, a częstość złamań rośnie wraz z wiekiem i osiąga swoje maksimum w wieku 11–14 lat. Większość złamań ma charakter pourazowy, część jest jednak objawem chorób genetycznie uwarunkowanych (wrodzona łamliwość kości, osteopetroza) lub zaburzeń gospodarki mineralnej (choroba metaboliczna kości wcześniaków, krzywice, osteoporoza). Szczególnej uwagi wymagają złamania kości u małych dzieci, ponieważ mogą być objawem nie tylko zaburzeń ogólnoustrojowych, ale także zespołu dziecka maltretowanego. Problemem niedocenianym u pacjentów w wieku rozwojowym są nie tylko złamania kości długich, ale również złamania kręgów, które mogą mieć charakter samoistny lub wtórny do przebiegu chorób zapalnych, autoimmunologicznych i nowotworowych. Stosowane w ich leczeniu glikokortykosteroidy uważane są za główny czynnik ryzyka rozwoju osteoporozy posteroidowej, niezależnie od wieku pacjenta. Ze względu na różnorodną etiologię złamań kości u dzieci i młodzieży ważna jest wielospecjalistyczna współpraca w zakresie diagnostyki zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej i mineralizacji kośćca.