Obecnie w społeczeństwie toczy się burzliwa dyskusja na temat szczepień. Ścierają się w niej poglądy zwolenników i przeciwników szczepień, co jest widoczne zwłaszcza w internecie i mediach społecznościowych. Co oczywiste, polemiki te są aktualnie szczególnie ożywione ze względu na stojące przed krajami całego świata wyzwanie związane z koniecznością zaszczepienia ogromnych rzesz ludności szczepionką przeciw wirusowi SARS-CoV-2 w celu opanowania szalejącej pandemii. Spór wokół szczepień, choć bezsprzecznie przyczynia się do wzrostu świadomości społeczeństwa w tej kwestii, przynosi jednak także sporą dawkę chaosu i dezinformacji. Dyskusja cechuje się często brakiem merytoryki i zweryfikowanych naukowo argumentów – dominują obustronny hejt, groźby oraz rozprzestrzenianie treści niezgodnych z prawdą. Taka sytuacja negatywnie odbija się na rodzicach, którzy w konsekwencji mają problem z podjęciem świadomej decyzji dotyczącej szczepienia dziecka. Jest to dla nich źródłem silnego stresu, spowodowanego z jednej strony obowiązkiem szczepień, a z drugiej obawą przed niepożądanymi odczynami poszczepiennymi, co w psychologii jest odzwierciedlane przez tzw. konflikt dążenie–unikanie i zjawisko dysonansu poznawczego. Z konfliktem tym wielu rodziców radzi sobie, poszukując informacji m.in. u lekarza pediatry. Tam jednak również nie zawsze spotykają się ze zrozumieniem, co pogłębia ich lęk i frustrację. Cele niniejszego artykułu obejmują zwrócenie uwagi na ten problem, charakterystykę dyskusji społecznej na temat szczepień, podkreślenie szczególnej roli lekarza i komunikacji lekarz–pacjent w tym zakresie oraz przedstawienie zaleceń dotyczących efektywnego prowadzenia takiej komunikacji.

szczepienia okresu dzieciństwa, podejmowanie decyzji przez rodziców, relacja lekarz–pacjent