W pracy przedstawiono historię choroby 17-letniej pacjentki, przyjętej na oddział kardiologii dziecięcej w stanie zagrożenia życia, z dusznością, desaturacją krwi do 90% oraz bólem w klatce piersiowej. Pacjentka przechorowała COVID-19 (nie była zaszczepiona), dodatkowo leczyła trądzik lekami estrogenowymi. W tomografii komputerowej klatki piersiowej stwierdzono masywne zmiany zatorowe w tętnicy płucnej i jej gałęziach. Po włączeniu heparyny pod kontrolą czasu kaolinowo-kefalinowego, a następnie warfaryny pod kontrolą międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (international normalised ratio, INR) uzyskano regresję zmian, naczynie tętnicze uległo jednak zwężeniu do górnego płata prawego płuca. W czasie cewnikowania serca balonem poszerzono tętnicę i skutecznie ją udrożniono. Kontrolne badanie echokardiograficzne wykazało cofnięcie się zmian, zmniejszyły się wymiary prawego serca oraz ustąpiły cechy nadciśnienia płucnego. Podczas próby wysiłkowej pacjentka osiągnęła stopień wydolności 4. Po 2 miesiącach, ze względu na ochronę radiologiczną, zamiast kontrolnej tomografii komputerowej wykonano rezonans magnetyczny naczyń płucnych, stwierdzając częściowe udrożnienie tętnicy. Obecnie pacjentka nadal zażywa warfarynę (INR 2,5–3,5) i jest w dobrym stanie ogólnym; w przyszłości planuje się wykonanie u chorej scyntygrafii płuc.