Wprowadzenie i cel: Duszność należy do najczęstszych objawów występujących na oddziałach ratunkowych, a ustalenie jej przyczyny może wymagać skomplikowanych badań diagnostycznych. W codziennej praktyce nierzadko zdarza się, że zgłaszana duszność nie jest adekwatna do wyników badań dodatkowych. Celem pracy była ocena, które obiektywne markery diagnostyczne różnicują pacjentów przyjętych do szpitala z powodu ostrej niewydolności serca z dusznością spoczynkową i bez niej, ze szczególnym uwzględnieniem parametrów hemodynamicznych ocenianych kardiografią impedancyjną. Materiał i metody: Do badania włączono pacjentów w wieku powyżej 18 lat, hospitalizowanych z powodu ostrej niewydolności serca. Przy przyjęciu oceniano parametry laboratoryjne oraz hemodynamiczne za pomocą kardiografii impedancyjnej, ze szczególnym uwzględnieniem parametrów charakteryzujących obciążenie następcze, czynność serca (objętość wyrzutowa, rzut serca) i zastój w obrębie klatki piersiowej (zawartość płynu w klatce piersiowej). Wyniki: Grupę badaną stanowiło 102 pacjentów, w większości mężczyzn (76,5%); średni wiek 71,4 ± 12,5 roku, frakcja wyrzutowa lewej komory 37,3 ± 14,1%. Pacjenci z dusznością spoczynkową (n = 41) w porównaniu z pacjentami bez duszności w spoczynku (n = 61) prezentowali gorszy stan kliniczny: częstsze orthopnoe (p = 0,002), tachypnoe (p = 0,001), kołatanie serca (p = 0,004), hipoperfuzję obwodową (p = 0,0005), wyższe stężenie troponiny T o wysokiej czułości (p = 0,021) i wyższą zawartość płynu w klatce piersiowej (p = 0,003). Nie zaobserwowano istotnych różnic w zakresie stężenia hemoglobiny, kreatyniny, N-końcowego promózgowego peptydu natriuretycznego, częstości akcji serca, ciśnienia krwi, badania radiologicznego klatki piersiowej, frakcji wyrzutowej lewej komory, wskaźnika sercowego, wskaźnika udaru mózgu czy wskaźnika systemowego oporu naczyniowego. Wnioski: Zawartość płynu w klatce piersiowej oceniana za pomocą kardiografii impedancyjnej była dobrym markerem diagnostycznym, pozwalającym różnicować pacjentów przyjętych do szpitala z powodu ostrej niewydolności serca z dusznością spoczynkową i bez niej i była skuteczniejsza niż zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej, N-końcowy peptyd natriuretyczny oraz frakcja wyrzutowa lewej komory.