Szczepienia należą do najważniejszych osiągnięć w dziedzinie zapobiegania chorobom zakaźnym i są rutynowo stosowane u dzieci na całym świecie. Są one szczególnie ważne u pacjentów z chorobami przewlekłymi, w tym u dzieci zakażonych HIV, ze względu na wyższe ryzyko chorób zakaźnych i związanych z nimi powikłań. Kompleksowa opieka nad pacjentami zakażonymi HIV obejmuje terapię antyretrowirusową (która w sposób zdecydowany zmieniła rokowanie w zakażeniu HIV), profilaktykę i leczenie współistniejących zakażeń, profilaktykę i leczenie zakażeń oportunistycznych oraz szczepienia ochronne. Szczepienia należą do bezpiecznych i skutecznych metod zapobiegania chorobom zakaźnym, pomimo opisywanej gorszej odpowiedzi poszczepiennej u pacjentów z upośledzeniem odporności. Wszystkie szczepionki inaktywowane (przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, Haemophilus influenzae typu b, zakażeniom HBV, HAV, Streptococcus pneumoniae, Neisseria meningitidis, grypie, HPV) są bezpiecznie stosowane w tej grupie dzieci. Żywe, atenuowane szczepionki przeciwko odrze–śwince–różyczce oraz przeciwko ospie wietrznej mogą być stosowane jedynie u pacjentów bez głębokiego niedoboru odporności. Szczepienie BCG jest przeciwwskazane z powodu ryzyka rozsianej infekcji prątkiem szczepionkowym. Żywe szczepionki przeciwko grypie nie są stosowane u dzieci z HIV, z uwagi na niewystarczające dane o bezpieczeństwie i dostępność preparatów inaktywowanych. W pracy przedstawiono przegląd polskich rekomendacji dotyczących szczepień u pacjentów żyjących z HIV. Zwrócono uwagę na możliwości oceny odpowiedzi poszczepiennej, uwzględniając szczególnie ochronę przeciwko zakażeniom HBV na podstawie obecności poszczepiennych przeciwciał anty-HBs.