Wprowadzenie i cel: Zerwanie ścięgna Achillesa należy do najczęstszych urazów sportowych. Celem pracy była analiza związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy nieprawidłowościami w budowie i czynności stopy a zerwaniem ścięgna Achillesa u mężczyzn uprawiających sport. Materiał i metody: Przeprowadzone badanie kliniczne obejmowało grupę 41 mężczyzn leczonych operacyjnie z powodu zerwania ścięgna Achillesa oraz kontrolną grupę 40 mężczyzn, którzy spełniali te same kryteria włączenia do badania z wyjątkiem przebytego zerwania ścięgna. Każdy uczestnik przechodził kolejno badanie ortopedyczne, badanie radiologiczne stóp na stojąco oraz badanie na platformie chodu. Końcowym etapem było badanie doświadczalne z zakresu biomechaniki układu mięśniowo-szkieletowego kończyn dolnych, z oceną sił powstających w ścięgnie Achillesa, a także analiza statystyczna uzyskanych wyników. Wyniki: Z badania radiologicznego stóp na stojąco oraz badania na platformie chodu wynika, iż stopy osób w grupie badanej miały znacznie więcej odchyleń od normy w porównaniu z grupą kontrolną. W badaniu radiologicznym zaobserwowano znacznie częstsze występowanie w tej grupie cech budowy stopy płasko-koślawej jedno- lub obustronnie. Znacznie częściej w grupie badanej przeciążane było przodostopie oraz stwierdzano ustawienie stopy w nadmiernym odwiedzeniu, co jest charakterystyczne dla stopy płasko-koślawej. Wyniki badania doświadczalnego wskazują, że wraz ze wzrostem obciążania przodostopia wzrasta siła przenoszona przez ścięgno Achillesa. Wnioski: Zniekształcenie płasko-koślawe stóp u mężczyzn uprawiających sport, którzy zerwali ścięgno Achillesa w przeszłości, jest najczęściej obserwowaną wadą stóp i znacznie zwiększa siły przenoszone przez ścięgno.

zerwanie ścięgna Achillesa, zniekształcenia stopy, stopa płasko-koślawa, uraz sportowy, mężczyźni uprawiający sport