Szczepienia ochronne należą do podstawowych ogniw polityki zdrowotnej. W Polsce obowiązuje system powszechnych szczepień ochronnych, który jest systematycznie dostosowywany do zmieniającej się sytuacji epidemiologicznej chorób zakaźnych, a także aktualnej wiedzy medycznej, co ma swoje implikacje w prawodawstwie. Mastocytoza jest heterogenną chorobą, będącą w istocie rozrostem hematopoetycznym. Cechuje się zwykle łagodnym przebiegiem w grupie pacjentów pediatrycznych, u których zmiany są najczęściej ograniczone jedynie do skóry, a dolegliwości typowo ustępują przed okresem dojrzewania. Mimo to realizowanie programu szczepień ochronnych u dzieci z mastocytozą budzi wiele wątpliwości wśród lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, pediatrów, dermatologów i lekarzy innych specjalności, a także rodziców chorych dzieci. Szczepienia należą do egzogennych czynników mogących powodować aktywację mastocytów, co skutkuje uwolnieniem z nich substancji biologicznie aktywnych oraz nasileniem objawów mastocytozy oraz wiąże się ze zwiększonym ryzykiem anafilaksji. Jednak częstość niepożądanych odczynów poszczepiennych u dzieci z różnymi postaciami mastocytozy jest porównywalna lub nieznacznie większa od tej w populacji ogólnej, a najczęściej stwierdzane są łagodne miejscowe odczyny poszczepienne. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie aktualnej wiedzy na temat bezpieczeństwa szczepień w tej grupie chorych dzieci oraz popularyzacja wiedzy związanej ze szczepieniami u chorych na mastocytozę. Autorzy pragną podkreślić, że mastocytoza u dzieci nie stanowi przeciwwskazania do realizowania programu szczepień ochronnych.