Wprowadzenie: Martwicze zapalenie powięzi (zgorzel Fourniera) to bakteryjne zapalenie tkanek podskórnych i skóry obejmujące okolicę krocza i układu moczowo-płciowego. Leczenie choroby jest złożone i wieloetapowe, a ryzyko infekcji ogólnoustrojowej – wysokie. Kluczowy aspekt leczenia stanowi właściwa antybiotykoterapia. Materiał i metody: Analizie poddano przypadki 30 chorych hospitalizowanych z powodu zgorzeli Fourniera. Podjęto próbę stwierdzenia zależności między parametrami laboratoryjnymi, rodzajem patogenów, wzorcami wrażliwości/oporności na antybiotyki oraz wynikami leczenia. Wyniki: Średnia wartość Fournier’s Gangrene Severity Index (FGSI) wyniosła 4,37 ± 2,87. W grupie badanej u 18 (60%) osób rozpoznano infekcję jednym szczepem bakterii, a u 12 (40%) – wieloma szczepami. Najczęściej identyfikowaną bakterią była Escherichia coli, obecna u 17 chorych (53,33% całej grupy) – 50% pacjentów z zakażeniami jednobakteryjnymi i 58,33% z zakażeniami wielobakteryjnymi. Większość bakterii była wrażliwa na piperacylinę–tazobaktam – 22 (73,33%) przypadki, klindamycynę – 20 (66,66%) i metronidazol – 18 (60%). Najwyższy stopień oporności na antybiotyki dotyczył cefuroksymu – 19 (63,33%) przypadków, ciprofloksacyny – 19 (63,33%) i ceftriaksonu – 17 (56,66%). Hospitalizacja trwała średnio 30,03 ± 23,01 dnia. Całkowita śmiertelność wyniosła 13,33% (n = 4). Nie stwierdzono korelacji między rodzajem patogenua długością hospitalizacji lub śmiertelnością. Między analizowanymi podgrupami nie zaobserwowano różnic w parametrach laboratoryjnych, FGSI ani długości hospitalizacji. Wnioski: Skuteczne leczenie zgorzeli Fourniera wymaga jak najszybszego wykonania posiewu z wymazu z rany i zastosowania celowanej antybiotykoterapii. Nie istnieje pojedynczy parametr laboratoryjny, który pozwoliłby określić rokowanie i przewidzieć wyniki leczenia. Między podgrupami chorych z zakażeniami wielo- i jednobakteryjnymi nie wykazano różnic w przebiegu klinicznym i rokowaniu.