Infraokluzja jest anomalią rozwojową oznaczającą ząb, który leży poniżej płaszczyzny zgryzowej. Występuje najczęściej u dzieci z uzębieniem mieszanym, po 6. roku życia. Zwykle zauważalna jest w tylnym odcinku łuku zębowego, obejmując jeden z zębów trzonowych mlecznych. Obecność infraokluzji stwierdza się w badaniu klinicznym lub na zdjęciach rentgenowskich. Celem niniejszej pracy było przedstawienie przeglądu piśmiennictwa dotyczącego częstości występowania infraokluzji w zębach trzonowych mlecznych u dzieci w różnych populacjach oraz dalszego postępowania klinicznego. Przeszukano internetowe bazy danych: PubMed, Google Scholar i Scopus. Do przeglądu zakwalifikowano 8 artykułów z ostatnich 20 lat. Kryteria włączenia obejmowały prace oryginalne dotyczące dzieci z infraokluzją bez chorób systemowych lub zespołów wad. Z analizowanych prac wynika, że anomalia ta dotyczy zazwyczaj niewielkiej liczby zębów (u większości dzieci – 2) i nie wykazuje różnic w odniesieniu do płci badanych. W różnych populacjach odsetek dzieci dotkniętych infraokluzją waha się w granicach 2,8–21,8%. Wraz z wiekiem pacjentów obserwuje się spadek częstości występowania infraokluzji w postaci lekkiej, a wzrost w postaci umiarkowanej (wiek 8–10 lat) i ciężkiej (11–13 lat). Przegląd wybranych artykułów naukowych wykazał, że infraokluzja najczęściej obejmuje zęby w żuchwie, często pierwsze zęby trzonowe mleczne, a u dzieci starszych – drugie zęby trzonowe. Leczenie pacjentów należy planować indywidualnie, uwzględniając wiek badanego oraz sytuację kliniczną. Ekstrakcje zęba wykonuje się w nielicznych, skrajnie ciężkich przypadkach.