Eozynofilowe zapalenie przełyku to złożona i wieloczynnikowa choroba będąca jedną z głównych przyczyn dysfagii wśród dzieci i dorosłych. U podłoża tego schorzenia leżą proces zapalny oraz wpływ chorób alergicznych. W patogenezie eozynofilowego zapalenia przełyku główną rolę odgrywają aktywowane alergenem limfocyty Th₂, eozynofile oraz interleukiny 4, 5 i 13. Wiodącymi objawami są trudności z połykaniem, zwłaszcza suchych pokarmów, i związane z tym wydłużenie czasu przeżuwania oraz epizody uwięźnięcia kęsów w przełyku, często wymagające leczenia endoskopowego. U dzieci występują nudności, wymioty, bóle brzucha, drażliwość i odmowa przyjmowania pokarmów. Częstość występowania eozynofilowego zapalenia przełyku w ostatnich latach znacząco wzrasta i obecnie szacuje się, że u dorosłych wynosi około 42,2/100 000 rocznie. Złotym standardem diagnostycznym jest badanie endoskopowe i histopatologiczne nie mniej niż sześciu bioptatów pobranych z dwóch różnych odcinków przełyku. W celu obiektywizacji oceny w endoskopii wykorzystuje się punktację EREFS, natomiast w badaniu histopatologicznym skalę EoE HSS. W terapii eozynofilowego zapalenia przełyku podstawowe znaczenie ma leczenie farmakologiczne i dietetyczne. Najczęstsze zastosowanie mają inhibitory pompy protonowej oraz glikokortykosteroidy. Do uzyskania trwałej remisji histologicznej i klinicznej w istotny sposób przyczyniają się diety pozbawione wybranych alergenów pokarmowych. W przypadku wystąpienia trwałych zmian strukturalnych w obrębie przełyku należy rozważyć leczenie endoskopowe i/lub chirurgiczne.