Umiarkowana hipotermia terapeutyczna, rozumiana jako kontrolowane schładzanie ciała lub jego części (głowa) poniżej temperatury fizjologicznej, tj. 36°C, zgodnie z odpowiednimi protokołami terapeutycznymi, w 2006 roku została zaaprobowana przez amerykańską Agencję Żywności i Leków jako metoda eksperymentalna w zapobieganiu odległym powikłaniom niedotlenienia okołoporodowego u noworodków donoszonych i prawie donoszonych, tj. urodzonych ≥35+0 tygodnia wieku płodowego. Inaczej niż u dorosłych, w przypadku noworodków celem tej metody jest neuroprotekcja ośrodkowego układu nerwowego. Doniesienia wskazujące na korzystne działanie zimna w zakresie cucenia „słabego” noworodka znane są od dawna. Jednak dopiero liczne dane eksperymentalne z badań na zwierzętach i szereg protokołów klinicznych (TOBY, ICE, NICHD, Cool-Cap) z przełomu wieków XX i XXI potwierdziły zarówno pozytywne efekty kontrolowanego chłodzenia w zmniejszeniu odsetka ciężkich powikłań neurologicznych związanych z głębokim niedotlenieniem okołoporodowym, jak i jego bezpieczeństwo. Do kanonu metod terapeutycznych w neonatologii hipotermia została oficjalnie wprowadzona przez Amerykańską Akademię Pediatryczną w 2009 roku, a już w 2013 roku stała się w Polsce świadczeniem szpitalnym gwarantowanym i finansowanym przez Narodowy Fundusz Zdrowia. W 2015 roku umiarkowana hipotermia terapeutyczna stała się natomiast zalecaną na całym świecie metodą leczenia noworodków urodzonych w głębokiej zamartwicy, zagrożonych rozwojem objawów encefalopatii niedotlenieniowo-niedokrwiennej w stopniu co najmniej umiarkowanym według skali Sarnatów. W niniejszym artykule autorki dzielą się własnymi doświadczeniami związanymi ze stosowaniem hipotermii terapeutycznej w populacji osób poniżej 18. roku życia oraz na podstawie danych z piśmiennictwa wskazują najważniejsze aspekty jej ewolucji w ciągu ostatniej dekady.