Niedotlenienie okołoporodowe stanowi jedno z częstszych powikłań wczesnego okresu adaptacji. Stan ten definiowany jest jako zaburzenie utlenowania tkanek podczas porodu i odpowiada za około 23% przypadków śmiertelności wśród noworodków. Niedotlenienie okołoporodowe może być przyczyną uszkodzenia oraz niewydolności wielu narządów, w tym mózgu, serca i nerek, przede wszystkim w mechanizmie uszkodzenia niedokrwienno-reperfuzyjnego. Obecnie w diagnostyce neonatologicznej coraz powszechniej wykorzystuje się markery biochemiczne. Dotąd standardowo stosowane u pacjentów dorosłych, te specyficzne narządowo związki chemiczne umożliwiają ustalenie rozpoznania z wysoką czułością i swoistością. W pracy przedstawiono przegląd badań dotyczących wykorzystania markerów sercowych (N-końcowego fragmentu propeptydu natriuretycznego typu B, troponin sercowych I i T oraz izoenzymu sercowego kinazy kreatynowej) w wybranych zaburzeniach okresu noworodkowego. Jednak dla żadnego spośród opisanych w niniejszym artykule markerów wciąż nie ustalono wartości referencyjnych dla noworodków. Aby możliwe było zatem rutynowe i powszechne ich oznaczanie w tej grupie pacjentów, niezbędne są dalsze badania, pozwalające określić zarówno zakres wartości referencyjnych, jak i czynniki wpływające na fluktuację stężenia markerów sercowych w populacji neonatologicznej.