Chłopiec 15,5-letni, uprawiający sport, zgłosił się do lekarza rodzinnego z powodu występujących od miesiąca epizodów bólu w klatce piersiowej podczas wysiłku, osłabienia oraz uczucia niemiarowej czynności serca. Poinformował też o epizodach zasłabnięcia w przeszłości. W badaniu przedmiotowym stwierdzono arytmię i skierowano pacjenta na konsultację kardiologiczną, a następnie przyjęto do referencyjnego oddziału kardiologicznego w celu rozszerzenia diagnostyki. W 24-godzinnym badaniu elektrokardiograficznym metodą Holtera zarejestrowano około 66 000 dodatkowych pobudzeń komorowych na dobę (49,8%), w tym epizody nieutrwalonego częstoskurczu komorowego. W badaniu echokardiograficznym stwierdzono upośledzenie czynności skurczowej lewej komory, z obniżeniem jej frakcji wyrzutowej do 51,5%. Wykonano badanie serca metodą rezonansu magnetycznego, w którym uwidoczniono ogniska późnego wzmocnienia pokontrastowego, zlokalizowane podnasierdziowo w ścianie bocznej lewej komory, odpowiadające przebytym zmianom zapalnym w mięśniu sercowym. Frakcja wyrzutowa lewej komory w rezonansie magnetycznym wynosiła 48%, prawej – 46%. W leczeniu farmakologicznym zastosowano beta-adrenolityk (metoprolol), propafenon oraz inhibitor enzymu konwertującego angiotensynę (enalapril). W trakcie terapii uzyskano niemal całkowite ustąpienie arytmii komorowej, jak również stopniową poprawę funkcji skurczowej lewej komory, ponadto u pacjenta ustąpiły dolegliwości bólowe. Z zaleceniem kontynuacji leczenia farmakologicznego oraz prowadzenia oszczędzającego trybu życia i odroczenia uprawiania sportu pacjent został wypisany do domu. Obecnie jego stan ogólny jest dobry, chłopiec nie zgłasza dolegliwości, regularnie przyjmuje leki, sport uprawia jedynie w zakresie rekreacyjnym. W kontrolnym badaniu elektrokardiograficznym metodą Holtera zarejestrowano tylko pojedyncze dodatkowe pobudzenia komorowe, natomiast w badaniu echokardiograficznym stwierdzono poprawę funkcji skurczowej lewej komory (frakcja wyrzutowa 63%), co jest dobrym wskaźnikiem prognostycznym.