Polimorficzna osutka świetlna jest najczęstszą fotodermatozą, występującą u dzieci głównie między 6. a 14. rokiem życia. Zmiany skórne z towarzyszącym świądem są związane z występowaniem grudek lub plam na skórze w okolicach typowo eksponowanych na działanie promieni słonecznych. Pojawiają się na ogół wiosną lub wczesnym latem od kilku godzin do kilku dni od czasu pierwszej ekspozycji na intensywne światło słoneczne, trwają kilka dni i ustępują w ciągu tygodnia lub dwóch, zazwyczaj bez pozostawienia blizn. Nawroty są związane z niekorzystnym wypływem na jakość życia pacjenta. Manifestacja kliniczna polimorficznej osutki świetlnej cechuje się dużą różnorodnością. Diagnostyka różnicowa powinna uwzględniać schorzenia przebiegające z fotonadwrażliwością, m.in.: toczeń rumieniowaty, pokrzywkę słoneczną, świerzbiączkę letnią, reakcje fototoksyczne i fotoalergiczne, oraz genodermatozy. Rozpoznanie opiera się na zebraniu wywiadu oraz badaniu klinicznym. Uzupełnieniem diagnostyki są próby świetlne i fotoprowokacyjne z promieniowaniem UVA i UVB, a także ocena histologiczna wycinków skóry. Podstawą postępowania w polimorficznej osutce świetlnej jest profilaktyka, polegająca na unikaniu ekspozycji na promieniowanie ultrafioletowe i stosowaniu ochrony przeciwsłonecznej. Leczeniem pierwszego wyboru są miejscowe glikokortykosteroidy oraz leki przeciwhistaminowe.

polimorficzna osutka świetlna, wielopostaciowa osutka świetlna, fotodermatoza, choroby związane z nadwrażliwością na światło