Rozpoznawanie otępienia i dalsze postępowanie z pacjentami opierają się na najnowszych rekomendacjach europejskich i światowych organizacji zajmujących się diagnozą i standardami leczenia chorób neurozwyrodnieniowych. Nowoczesne podejście, z wykorzystaniem przydanych i praktycznych metod diagnostycznych, wyników badań dodatkowych oraz narzędzi różnicowych, pozwala na relatywnie szybkie ustalenie właściwego rozpoznania i włączenie rekomendowanego leczenia. W artykule oprócz otępienia w przebiegu choroby Alzheimera przedstawiono zalecenia dotyczące diagnozy i leczenia innych chorób: otępienia naczyniopochodnego, otępienia z ciałami Lewy’ego, otępienia w chorobie Parkinsona, otępienia czołowo-skroniowego i atypowych parkinsonizmów. Szczególną uwagę poświęcono rozpoznawaniu łagodnych zaburzeń poznawczych prowadzących do choroby Alzheimera oraz możliwościom ich diagnozowania i leczenia – nie tylko w praktyce specjalistycznej. Omówiono zasady prokognitywnego postępowania farmakologicznego w przebiegu otępienia oraz w przypadku występowania zaburzeń neuropsychicznych: zaburzeń psychotycznych i zaburzeń nastroju. Podkreślono także znaczenie postępowania niefarmakologicznego, przede wszystkim diety i stymulacji poznawczej. Opieka nad pacjentem wymaga ścisłej współpracy lekarza z opiekunem, który jest równie ważny jak sam chory – zaspokojenie potrzeb opiekuna to gwarancja lepszej opieki. Dotyczy to wsparcia opiekuna w radzeniu sobie z problemami zarówno medycznymi czy prawnymi, jak i psychologicznymi, wynikającymi z ponoszenia trudu opieki nad pacjentem.

otępienie, choroba Alzheimera, łagodne zaburzenia poznawcze, farmakoterapia, postępowanie niefarmakologiczne