U 30–80% populacji w Europie i Stanach Zjednoczonych występują częste i nawracające bóle głowy, spośród których najczęstsze są bóle: napięciowy, migrenowy i klasterowy. Migrena może też występować jednocześnie z bólem napięciowym – w takiej sytuacji mówimy o bólu naczynioruchowym lub bólu mieszanym. Schorzenia te według Międzynarodowej Klasyfikacji Bólów Głowy (The International Classification of Headache Disorders, 3^rd edition, ICHD-3 beta) klasyfikowane są jako samoistne (pierwotne) bóle głowy – ból stanowi istotę choroby i jej główny objaw. Diagnostyka idiopatycznych bólów głowy jest trudna, ponieważ różnią się one od siebie głównie natężeniem. W trakcie zbierania wywiadu należy zwrócić uwagę przede wszystkim na czas trwania oraz lokalizację bólu. W związku z tym jednym z podstawowych elementów diagnostycznych jest wnikliwy wywiad, który ocenia subiektywne doznania bólowe. Zarówno napięciowy, migrenowy, jak i klasterowy ból głowy cechują się również objawami dla nich specyficznymi, których rozpoznanie jest niezbędne dla ustalenia diagnozy. Najbardziej charakterystyczne objawy towarzyszą klasterowemu bólowi głowy. Ze względu na fakt, że wymienione rodzaje bólów głowy wymagają odrębnego postępowania leczniczego, niezbędne jest ich różnicowanie. W ich leczeniu konieczna jest interdyscyplinarna współpraca między innymi lekarzy stomatologów, neurologów i fizjoterapeutów. W niniejszej pracy na podstawie piśmiennictwa podjęto próbę przedstawienia zarówno patogenezy, objawów, jak i diagnostyki różnicowej napięciowego bólu głowy, migreny oraz klasterowego bólu głowy.