Wstęp: Wodonercze jest jedną z najczęściej rozpoznawanych wad układu moczowego u dzieci. Charakteryzuje się różnego stopnia poszerzeniem miedniczki nerkowej i kielichów z równoczasowym ścieńczeniem warstwy miąższowej nerki. Poszerzenie spowodowane jest niewydolnością połączenia miedniczkowo-moczowodowego powodującą utrudnienie odpływu moczu z nerki. Skrajne wodonercze może doprowadzić do całkowitego braku funkcji chorej nerki. Leczenie wodonercza polega na przywróceniu prawidłowego odpływu moczu z nerki i zależy od przyczyny. Decyzja o leczeniu operacyjnym jest uwarunkowana między innymi szybkością progresji zmian obserwowanych w miąższu nerki. Cel: Praca ma na celu przedstawienie doświadczeń jednego ośrodka w leczeniu operacyjnym wodonercza u dzieci do 18. roku życia. Materiał i metody: W latach 2016–2020 w Klinice autorek operowano z powodu wodonercza 77 dzieci. W 40% przypadków wodonercze rozpoznano na podstawie badań prenatalnych, u 31% dzieci w trakcie badania ultrasonograficznego jamy brzusznej wykonywanego z powodu bólów brzucha, w 17% przypadków wodonercze wykryto podczas diagnozowania innych chorób, w 9% wskutek zakażenia układu moczowego, a w 3% przyczyną diagnostyki był uraz brzucha. W 58% przypadków przyczyną wodonercza było śródścienne zwężenie połączenia miedniczkowo-moczowodowego, w 22% obecność naczyń dodatkowych, a w 20% stwierdzono różne inne przyczyny. U wszystkich pacjentów wykonano zabieg plastyki miedniczkowo- -moczowodowej sposobem Hynesa–Andersona. Wyniki: Wyniki operacji oceniano po upływie 12 miesięcy od zabiegu i w 97,4% uznano je za dobre. Tylko w 2 przypadkach wykonano reoperację wodonercza z powodu braku poprawy po operacji pierwotnej. Wnioski: Leczenie operacyjne wodonercza spowodowanego przeszkodą w połączeniu miedniczkowo-moczowodowym jest metodą skuteczną i bezpieczną, obarczoną niskim odsetkiem wczesnych i późnych powikłań.