Turystyka dotycząca obszarów położonych na dużych wysokościach staje się coraz bardziej popularna. Góry zaczynają stanowić również coraz częstszy cel wycieczek szkolnych czy rodzinnych. Sugeruje to, że wzrastać będzie liczba dzieci zapadających na choroby charakterystyczne dla środowiska wysokogórskiego, w tym ostrą chorobę wysokogórską. Celem niniejszego przeglądu literatury było określenie epidemiologii tego schorzenia, jego najczęstszych objawów i czynników ryzyka u dzieci. Materiał do niniejszego przeglądu literatury stanowiły prace z ostatnich 5 lat znalezione przez dwóch niezależnych autorów przy użyciu baz publikacji PubMed, ResearchGate oraz Google Scholar. Do identyfikacji odpowiednich badań użyto kombinacji słów kluczowych: acute mountain sickness, altitude sickness, children (według Medical Subject Headings). Ostatecznie, po zastosowaniu kryteriów wyłączających, do analizy włączono 5 prac, które zostały ocenione pod względem wartości dowodów. Częstość występowania ostrej choroby wysokogórskiej u dzieci na wysokości poniżej 4000 m n.p.m. zawiera się w przedziale 30–45%. Nie obserwuje się różnic w odniesieniu do populacji osób dorosłych. Najczęstszymi objawami ostrej choroby wysokogórskiej u dzieci są bóle głowy, zaburzenia snu oraz zawroty głowy. Określenie czynników predysponujących do zachorowania na tę chorobę u dzieci wymaga dalszych badań. Ze względu na coraz intensywniejszą turystykę wysokogórską wśród dzieci zaleca się prowadzenie badań nad następstwami związanymi z przebytą ostrą chorobą wysokogórską.