Prawidłowa mikrobiota jelitowa pełni wiele istotnych funkcji i jest niezbędna do utrzymania równowagi metabolicznej organizmu. W niesprzyjających warunkach może dojść do rozrostu bakteryjnego jelita cienkiego (SIBO), definiowanego jako kolonizacja jelita cienkiego przez mikrobiotę typową dla jelita grubego. Odsetek występowania SIBO w populacji ogólnej jest wciąż nieznany. Do czynników predysponujących do wystąpienia rozrostu bakteryjnego zalicza się między innymi zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego, stan po zabiegach resekcyjnych w obrębie jelit, współistnienie chorób przewlekłych czy starszy wiek. Zespół ten charakteryzuje się występowaniem niespecyficznych objawów, do których najczęściej można zaliczyć wzdęcia, nudności, bóle brzucha, zaburzenia wypróżniania, brak apetytu czy spadek masy ciała. SIBO rozpoznaje się na podstawie testów inwazyjnych i coraz bardziej popularnych nieinwazyjnych testów oddechowych. Pomocniczymi badaniami są również ocena mikroskopowa kału na obecność tłuszczu, oznaczenie morfologii, stężenia witaminy B12 czy albumin. Leczenie pierwszego rzutu stanowią eubiotyki, których przykładem jest ryfaksymina α, charakteryzująca się szerokim spektrum działania – wpływa na bakterie Gram- -ujemne i Gram-dodatnie, zarówno tlenowe, jak i beztlenowe. W terapii SIBO istotne są również odpowiednia dieta i modyfikacja stylu życia (regularna aktywność fizyczna, unikanie stresu oraz przywrócenie rytmu snu). W rzadkich przypadkach, jak np. zmiany anatomiczne, wskazane jest rozważenie leczenia operacyjnego. Niniejsza praca zawiera podstawowe informacje dotyczące SIBO, przydatne w codziennej praktyce lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.