W piśmiennictwie, głównie z zakresu pedagogiki i psychologii, podkreśla się, że skutkiem nadmiernego i niewłaściwego korzystania z internetu, mediów społecznościowych oraz urządzeń mobilnych może być syndrom FOMO (fear of missing out). W wolnym tłumaczeniu syndrom FOMO to obawa przed utratą ważnej informacji, która znika, gdy osoba z syndromem FOMO sprawdzi powiadomienia na telefonie lub zasiądzie przed komputerem, co prowadzi do powstania ,,błędnego koła”. Syndrom FOMO może być przyczyną rozwoju e-uzależnień. Na podstawie wyników badań ankietowych przeprowadzonych w grupie 1060 losowo wybranych Polaków w wieku od 15 lat wzwyż stwierdzono, że co piąty internauta z najmłodszej grupy badanych należy do osób z wysokim indeksem FOMO. U 1/5 respondentów dotkniętych syndromem FOMO w przypadku niekorzystania z mediów społecznościowych występują objawy somatyczne: nudności, zawroty głowy, bóle brzucha czy zwiększona potliwość. Wyniki tych badań dowodzą, że problem ten jest wyraźnie zauważalny wśród użytkowników mediów cyfrowych. Konieczne jest prowadzenie dalszych badań dotyczących częstości występowania syndromu FOMO, szczególnie w grupie nastolatków i młodych dorosłych, mających na celu także ocenę skutków zdrowotnych tego zaburzenia. Profilaktyka syndromu FOMO i związanych z nim e-uzależnień powinna znaleźć swoje miejsce nie tylko w obrębie działań szkoły, na przykład w ramach obowiązujących statutów szkolnych, ale także w zakresie pomocy leczniczej udzielanej osobom ryzykownie korzystającym z narzędzi świata cyfrowego. Lekarze rodzinni mogą być ważnym ogniwem w profilaktyce, rozpoznawaniu i leczeniu syndromu FOMO. Do korzystnych rozwiązań może należeć na przykład wprowadzenie w praktykach medycyny rodzinnej finansowanego ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia pilotażowego programu profilaktyki syndromu FOMO i e-uzależnień w grupie nastolatków.