Przezklatkowe badanie ultrasonograficzne płuc jest wykonywane od ponad 40 lat. Początkowo jego głównym zastosowaniem była ocena płynu w jamie opłucnowej, z biegiem czasu liczne badania potwierdziły jego przydatność w diagnostyce chorób płuc. W porównaniu z badaniem rentgenowskim jest pozbawione szkodliwego promieniowania jonizującego, dzięki czemu można je wielokrotnie powtarzać, nie powodując zagrożenia dla zdrowia pacjenta. Przezklatkowe badanie ultrasonograficzne płuc umożliwia ocenę opłucnej płucnej, opłucnej ściennej, przestrzeni pomiędzy nimi oraz samej tkanki płucnej. Niniejsze opracowanie przedstawia technikę badania oraz podstawowe artefakty występujące w prawidłowym badaniu ultrasonograficznym płuc. Do wykonania badania potrzebny jest dowolnej klasy aparat ultrasonograficzny posiadający głowice typu convex oraz liniową. Podstawowy obraz stanowi tak zwany objaw nietoperza, czyli obraz, na jaki składają się cienie dwóch sąsiadujących ze sobą żeber oraz hiperechogenna linia pomiędzy nimi, czyli linia opłucnej. Następnie należy ocenić objaw ślizgania, czyli ruch opłucnej. Brak tego objawu może świadczyć o odmie opłucnowej. Ponadto należy poszukiwać artefaktów występujących w prawidłowym badaniu, takich jak poziome linie równoległe do linii opłucnej, nazywane liniami A, i pionowe linie przemieszczające się zgodnie z ruchami oddechowymi, nazywane liniami Z, liniami I oraz liniami B. Znajomość podstaw przezklatkowego badania ultrasonograficznego płuc jest pomocna w poszukiwaniu patologii. Wykonywanie dużej liczby badań ultrasonograficznych pozwala na zwiększenie własnego doświadczenia, przydatnego w interpretacji tego stosunkowo prostego badania.