Łysienie plackowate jest schorzeniem występującym z częstością około 1–2% w ciągu życia. Większość przypadków dotyczy pacjentów między 10. a 25. rokiem życia. Przyczyna rozwoju tej choroby nie jest jednoznacznie znana. U jej podłoża mogą leżeć procesy autoimmunologiczne, stres lub czynniki genetyczne. U pacjentów z łysieniem plackowatym często obserwuje się zaburzenia depresyjne bądź lękowe. Charakterystyczne jest występowanie ostro odgraniczonych obszarów skóry pozbawionych włosów, przy czym skóra nie jest zmieniona chorobowo. Nasilenie łysienia plackowatego charakteryzuje się dużą rozpiętością objawów: może być ograniczone do pojedynczych obszarów pozbawionych włosów na skórze głowy, może dotyczyć wszystkich włosów na głowie, a nawet wszystkich włosów na ciele. Istotną rolę odgrywa przeprowadzenie diagnostyki różnicowej, w tym wykluczenie najczęstszego typu łysienia, jakim jest łysienie androgenowe. Przebieg choroby jest trudny do przewidzenia. W większości przypadków następuje spontaniczny odrost włosów. Często występują jednak nawroty. W leczeniu zastosowanie znajdują różne leki, przede wszystkim działające immunomodulująco, zarówno te, które mają na celu wywołanie reakcji alergicznej, jak i te, które działają immunosupresyjnie. W terapii łysienia plackowatego nie ma jednak ustalonych schematów postępowania. Warto zwrócić uwagę na częste wykorzystywanie w leczeniu także psychoterapii bądź leków przeciwdepresyjnych. U pacjentów z łysieniem plackowatym jakość życia, wtórnie do choroby, często jest obniżona, co przy uwzględnieniu potencjalnego wpływu stresu na rozwój schorzenia wydaje się istotne pod kątem ewentualnego wdrożenia wsparcia psychologicznego tej grupie chorych.