Zespół lustrzany lub zespół Ballantyne’a (mirror syndrome, Ballantyne syndrome, BS) został po raz pierwszy opisany przez Johna W. Ballantyne’a w 1892 roku. Klasycznie jest definiowany jako asocjacja potrójnego obrzęku, na który składają się obrzęk płodu, obrzęk łożyska i obrzęki u kobiety w ciąży. W zespole tym kobieta ciężarna, u której doszło do wystąpienia obrzęku uogólnionego u płodu, odzwierciedla (jak w lustrze) objawy występujące u płodu i manifestuje symptomy zbliżone do tych występujących u płodu. Zespół lustrzany nie jest powszechnie opisywaną jednostką chorobową; częstość jego występowania jest nieznana, w literaturze przedstawiono stosunkowo nieliczne jego przypadki. Współistnieje z różnorodnymi patologiami ciąży, anomaliami strukturalnymi płodu i łożyska, może wystąpić po przebyciu zakażeń wirusowych w ciąży. Patogeneza zespołu Ballantyne’a do tej pory pozostaje niewyjaśniona, a jego objawy kliniczne są mocno zróżnicowane. Istnieją teorie wyjaśniające patomechanizm opisywanych zmian, jednak żadna z nich nie jest w pełni satysfakcjonująca. Wystąpienie zespołu lustrzanego jest potencjalnie zagrażającą życiu patologią, związaną ze zwiększoną umieralnością płodów i zwiększoną zachorowalnością matek. Leczenie z wyboru zespołu lustrzanego u matki stanowi – zgodnie z jego etiologią – leczenie obrzęku płodu. Prognoza dla płodu w przypadku wystąpienia opisywanego zjawiska jest niekorzystna, a wiele przypadków kończy się zgonem wewnątrzmacicznym. Leczenie obrzęku płodu, niezależnie od przyczyny jego powstania, często prowadzi do ustąpienia objawów u matki, poprawiając równocześnie rokowanie dla płodu.