Parwowirus B19 (B19V), należący do rodziny Parvoviridae, jest jednym z najmniejszych wirusów wywołujących zakażenia u ludzi. Szacuje się, że około 60% populacji przejdzie w ciągu życia zakażenie parwowirusem B19, na co wskazuje wykrywanie przeciwciał swoistych dla tego wirusa, przy czym częstość zakażeń wzrasta wraz z wiekiem osób badanych. Bezobjawowa infekcja B19V jest zjawiskiem stosunkowo często obserwowanym zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Parwowirus B19 jest czynnikiem etiologicznym wywołującym liczne schorzenia, takie jak np. zapalenie stawów, rumień zakaźny, zespół rękawiczek i skarpetek czy zaburzenia hematologiczne. Zakażenie B19V jest szczególnie niebezpieczne w czasie ciąży ze względu na możliwość przeniesienia zakażenia z matki na płód; ryzyko transmisji wirusa w okresie ciąży szacuje się na 17–33%. Większość zainfekowanych płodów cechuje się dobrym rokowaniem, a przebycie zakażenia wewnątrzmacicznego nie pozostawia trwałych następstw, jednak zakażenie B19V podczas ciąży może spowodować m.in. poronienie samoistne, uogólniony obrzęk płodu czy zgon wewnątrzmaciczny; opisywane są także pojedyncze przypadki występowania wad wrodzonych u płodów. U każdej ciężarnej z podejrzeniem zakażenia parwowirusem B19 należy wykonać oznaczenie swoistych przeciwciał IgM i IgG, skierowanych przeciwko antygenom tego wirusa. W przypadku wykrycia pierwotnej infekcji B19V w czasie ciąży pacjentkę należy skierować do ośrodka referencyjnego i poddać ścisłej obserwacji z okresowym badaniem ultrasonograficznym płodu. Dzieci, które przeszły infekcję parwowirusem B19 w wieku płodowym, wymagają specjalistycznej kontroli po urodzeniu. Do tej pory nie udało się opracować swoistego leczenia zakażeń B19V, nie istnieje również szczepienie przeciw temu wirusowi.