Cel: Wgłobienie jelita cienkiego w cienkie to coraz częściej opisywana zmiana występująca u pacjentów pediatrycznych. Cele pracy obejmowały charakterystykę grupy pacjentów, u których wystąpiło ultrasonograficznie potwierdzone wgłobienie, a także analizę zastosowanego sposobu postępowania. Materiał i metody: Do retrospektywnego badania przekrojowego zakwalifikowano 40 pacjentów hospitalizowanych w szpitalu dziecięcym, u których w trakcie badania ultrasonograficznego opisano występowanie wgłobienia jelita cienkiego w cienkie. Wyniki: U 80% dzieci stwierdzono pojedyncze wgłobienie jelita cienkiego w cienkie, a u 20% pacjentów – podwójne wgłobienie lub jego współwystępowanie z wgłobieniem krętniczokątniczym. Dzieci prezentowały niecharakterystyczne objawy, takie jak ból brzucha, biegunka, wymioty czy gorączka. Większość (87,5%) przypadków stanowili pacjenci skierowani ze szpitalnej izby przyjęć. Ponad połowa wgłobień (55%) miała miejsce u dzieci między 2. a 5. rokiem życia i minimalnie częściej występowały one u chłopców niż u dziewczynek (22:18). Większość wgłobień (56%) była zlokalizowana w śródbrzuszu. 66,6% wgłobień miało <30 mm długości. Jedynie 6,67% dzieci wymagało laparotomii, a w pozostałych przypadkach udało się uzyskać odgłobienie przy postępowaniu zachowawczym. Wgłobienie ustąpiło już podczas pierwszego badania ultrasonograficznego u 12,5% dzieci, a tylko u 27,5% pacjentów zostało ono uwidocznione również podczas drugiego badania, które miało miejsce co najmniej 4 godziny później. Wnioski: Długość wgłobienia jest jednym z najważniejszych parametrów decydujących o zastosowanym leczeniu. Przy wgłobieniu jelita cienkiego w cienkie o długości ≥35 mm konieczne może być postępowanie chirurgiczne. Każdy przypadek należy rozważać indywidualnie, praktykując kontrolę ultrasonograficzną zarówno po stwierdzeniu wgłobienia jelita cienkiego w cienkie, jak i przed samym zabiegiem operacyjnym.