Autyzm wczesnodziecięcy jest poważnym całościowym zaburzeniem rozwoju, do którego typowych cech należą problemy z komunikacją z otoczeniem i związkami społecznymi. Etiologia autyzmu jest najpewniej wieloczynnikowa i nie została do końca poznana. Cechy dziecka autystycznego powodują, że jego opiekunowie szukają pomocy u różnych specjalistów, a rozpoznanie zaburzenia następuje często bardzo późno. Rokowanie co do wyleczenia jest złe. Leczenie autyzmu dziecięcego powinno mieć charakter wielokierunkowy, uwzględniający potrzeby dziecka i jego rodziny. Stosuje się przede wszystkim terapię behawioralną, terapię integracji sensorycznej, terapię logopedyczną i farmakologiczne leczenie objawowe oraz terapię dolegliwości współistniejących, w tym otorynolaryngologicznych. Upośledzenie słuchu u dzieci z zaburzeniami rozwoju może powodować jeszcze większe trudności w zakresie kontaktu z otoczeniem, mając zasadnicze znaczenie dla rozwoju dziecka oraz jego rehabilitacji i leczenia psychiatrycznego/psychologicznego. Z autyzmem może współistnieć niedosłuch odbiorczy. Niektórzy autorzy sugerują, że w takich przypadkach najczęściej występuje niedosłuch odbiorczy w stopniu głębokim. Problem niedosłuchu u dzieci z autyzmem dotyczy nie tylko niedosłuchu odbiorczego, ale także przewodzeniowego – charakterystycznego dla wieku przedszkolnego i szkolnego. U dziecka z całościowymi zaburzeniami rozwoju zarówno niedosłuch, jak i inne dolegliwości laryngologiczne mogą pozostawać niezauważone przez rodziców. Opieka laryngologiczna nad dzieckiem autystycznym wydaje się niewystarczająca. Konieczne jest stworzenie systemowej kontroli laryngologicznej i warunków okresowych badań słuchu w tej grupie dzieci.