Hipercholesterolemia jest najczęstszym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego w Polsce. Korzyści z intensywnego obniżania stężenia cholesterolu zarówno w prewencji pierwotnej, jak i wtórnej zostały jednoznacznie wykazane w wielu próbach klinicznych. Farmakoterapię z wyboru stanowią statyny, które należy stosować w jak największej zalecanej lub tolerowanej dawce, tak aby osiągnąć cel terapeutyczny. Niestety, w Polsce skuteczność w osiąganiu celów terapeutycznych w dyslipidemii jest nadal niska, co według ekspertów wiąże się z wyborem statyn o słabym działaniu hipolipemizującym, stosowaniem zbyt małych dawek tych leków, krótkim okresem leczenia, a także zbyt rzadkim sięganiem po terapię skojarzoną. Jak wykazują liczne badania, dołączenie ezetimibu do jakiejkolwiek statyny skutkuje większą redukcją stężenia cholesterolu frakcji LDL i częstszym osiąganiem docelowych wartości lipidów w porównaniu z monoterapią statyną. Ezetimib w monoterapii należy natomiast stosować u osób nietolerujących statyn lub z przeciwwskazaniami do ich stosowania. Terapię złożoną ze statyny i ezetimibu powinno się rozważać również u pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka działań niepożądanych statyn (np. u osób w podeszłym wieku, pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby lub nerek, z wcześniej występującymi działaniami niepożądanymi statyn bądź u osób, u których mogą wystąpić interakcje z innymi jednocześnie przyjmowanymi niezbędnymi lekami). Poniższe opracowanie przedstawia potencjalne miejsce atorwastatyny i ezetimibu w nowoczesnej farmakoterapii kardiologicznej, ze szczególnym uwzględnieniem ich skuteczności i bezpieczeństwa.