Procesy integracji sensorycznej są podstawą związków pomiędzy funkcjami psychoneurologicznymi a trudnościami w uczeniu się. Mają kluczowe znaczenie dla funkcjonowania i rozwoju mowy u dzieci. Integracja sensoryczna to skomplikowany proces, w wyniku którego układ nerwowy odbiera różnego rodzaju informacje z receptorów zmysłów: wzroku, słuchu, węchu (powonienia), smaku i – mniej znanych – układu dotykowego, propriocepcji, czyli czucia wewnętrznego ciała, oraz układu przedsionkowego, który dostarcza informacji związanych z ruchem ciała. Dysfunkcje integracji sensorycznej mogą dotyczyć reakcji posturalnych, napięcia mięśniowego, planowania ruchu, zachowań emocjonalnych, rozwoju funkcji poznawczych i rozwoju mowy. Są one konsekwencją zaburzeń rejestracji informacji zmysłowych, organizowania ich oraz przekazywania bodźca do reakcji i zachowań służących adaptacji do otaczających warunków. Metoda integracji sensorycznej jest jedną z najnowszych, kompleksowych metod terapeutycznych stosowanych wobec dzieci z opóźnieniami psychoruchowymi, zaburzeniami mowy i trudnościami w nauce szkolnej. Integracja sensoryczna to organizacja wejściowych danych zmysłowych, dokonywana przez mózg w celu „produkowania” odpowiedzi adaptacyjnych na wymagania otoczenia. Nieprawidłowa integracja sensoryczna to zakłócenia w rejestracji, przetwarzaniu, integracji i modulacji bodźców w różnych systemach sensorycznych, a także w łączeniu informacji z innymi układami. Celem niniejszej pracy jest próba przedstawienia związków pomiędzy problematyką integracji sensorycznej a zaburzeniami funkcjonowania i mowy u dzieci.