Niewydolność serca jest epidemią starzejących się społeczeństw XXI wieku. Mimo dostępu do nowoczesnych metod leczenia wiele chorób układu sercowo-naczyniowego w swoim końcowym etapie prowadzi do jej rozwoju. Zwłaszcza zwiększona przeżywalność po ostrych zespołach wieńcowych powoduje, że grupa chorych z niewydolnością serca się powiększa. Pomimo stosowania optymalnej farmakoterapii oraz urządzeń wspomagających leczenie (np. w przypadku resynchronizacji) w przebiegu niewydolności serca dochodzi do licznych zaostrzeń, często wymagających hospitalizacji. Najczęstszą przyczyną zaostrzenia objawów jest przewodnienie, które może wynikać z postępu choroby, chorób współistniejących oraz niestosowania się pacjentów do zaleceń, np. dotyczących odstawienia lub zmniejszenia dawek leków. Co istotne, każda hospitalizacja w tej grupie chorych pogarsza rokowanie, dlatego tak ważne jest optymalne leczenie farmakologiczne zarówno poprawiające przeżywalność, jak i objawowe. Główną grupą leków objawowych stosowanych w niewydolności serca są diuretyki, których rola polega na zmniejszeniu objawów zastoju, poprawie jakości życia i zmniejszeniu ryzyka ponownych hospitalizacji. Nie wpływają one natomiast na rokowanie. Ich użycie nie jest jednak pozbawione ograniczeń, a uzyskanie pożądanego efektu odwodnienia może się wiązać z działaniami ubocznymi, np. pogorszeniem wydolności nerek. Dlatego też istotne jest stosowanie najmniejszych ich dawek wystarczających do utrzymania euwolemii. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie obecnego stanu wiedzy na temat bezpiecznego użycia diuretyków, opartego na zrozumieniu mechanizmów ich działania oraz zasad stosowania w różnych fazach choroby.