Kolka niemowlęca to jedno z najczęstszych zaburzeń przewodu pokarmowego występujących u dzieci w początkowym okresie życia, zwykle od 2. tygodnia do 4. miesiąca. Zgodnie z przyjętą definicją jest to stan nasilonego niepokoju i niedającego się ukoić płaczu, na ogół obserwowany w godzinach wieczornych. Dolegliwości zazwyczaj ustępują samoistnie w pierwszym półroczu życia dziecka, jednak nierzadko na tyle niepokoją rodziców, że wielokrotnie zgłaszają się oni do lekarza pediatry w poszukiwaniu pomocy. Pomimo 40 lat badań przyczyny zaburzenia nadal nie są jasne; w patogenezie rozważa się m.in. nadwrażliwość na białko mleka krowiego, nietolerancję laktozy, zaburzenia mikrobioty przewodu pokarmowego, niedojrzałość układu nerwowego, negatywny wpływ dymu papierosowego, nieprawidłowe techniki pielęgnacyjne oraz czynniki psychospołeczne. W leczeniu stosuje się metody behawioralne: ograniczenie narażenia niemowlęcia na bodźce zewnętrzne i pozostawienie dziecka w spokoju. Kobietom karmiącym piersią zaleca się wyeliminowanie z diety kofeiny i ostrych przypraw, ewentualnie przejście na dietę bezmleczną. W przypadku niemowląt karmionych sztucznie rekomendowane są hydrolizaty o znacznym stopniu hydrolizy. W leczeniu farmakologicznym powszechnie stosuje się preparat simetikonu, który zmniejsza napięcie powierzchniowe gazów jelitowych, pozwalając na łatwiejszą ich dyspersję w luźnym stolcu, a następnie wydalenie. Kryteria Rzymskie III podają jako właściwe kontynuowanie każdego postępowania, które zostanie uznane przez rodziców za skuteczne, pod warunkiem że nie ma ono szkodliwych następstw.