Zaburzenia oddychania podczas snu u dzieci są problemem coraz częściej diagnozowanym przez lekarzy. Mogą one być podstawą do rozpoznania zespołu obturacyjnego bezdechu sennego, który powoduje szereg powikłań: obniżenie jakości życia, problemy behawioralne, zaburzenia ze strony układu sercowo-naczyniowego. Częstość jego występowania w populacji dzieci ocenia się na 2%. Objawy kliniczne zespołu można podzielić na dzienne i nocne. Do nocnych objawów u dzieci należą: chrapanie, bezdechy, oddychanie przez otwarte usta (zarówno w dzień, jak i w nocy), wysychanie języka i ust oraz częste zmiany pozycji w czasie snu. Objawy dzienne to: drażliwość, agresja, nadpobudliwość ruchowa, zaburzenia koncentracji i uwagi, opóźnienie rozwoju fizycznego (niedobór masy ciała, w mniejszym stopniu wzrostu) i psychoruchowego, trudności w nauce, poranne bóle głowy. Rodzice często nie łączą objawów nocnych i dziennych z możliwym rozwojem zespołu obturacyjnego bezdechu sennego u ich dzieci. Głównym powodem jego wystąpienia w tej grupie jest przerost migdałków i tkanki chłonnej w gardle. Skuteczną i w większości przypadków jedyną wymaganą metodę leczenia stanowi adenotonsillektomia. Polisomnografia i poligrafia to pomocne narzędzia diagnostyczne w badaniu zaburzeń snu. Celem niniejszej pracy było usystematyzowanie wiadomości na temat epidemiologii, etiologii, obrazu klinicznego oraz profilaktyki zespołu obturacyjnego bezdechu sennego u dzieci.

zespół obturacyjnego bezdechu sennego, zaburzenia oddychania w czasie snu, polisomnografia