Cel badań: Zakażenie wirusem dengi występuje niemal we wszystkich krajach subtropikalnych i tropikalnych. Patogeneza dengi oraz przyczyny wystąpienia objawów klinicznych pozostają niejasne. Indonezja jest krajem, w którym znajduje się kilka obszarów hiperendemicznych. Celem badania było ustalenie częstości występowania, seroepidemiologii oraz zależności między serotypem a nasileniem objawów klinicznych zakażenia wirusem dengi u dzieci pochodzących z dzielnicy Gondokusuman w mieście Yogyakarta. Materiał i metody: Przeprowadzono prospektywne epidemiologiczne badanie obserwacyjne oceniające dzieci z gorączką uczestniczące w badaniu zatytułowanym „A Prospective Sero-epidemiology Study on Dengue Children Infection in Yogyakarta, Indonesia, 1995–1999 cohort study”. U dzieci z gorączką rozpoznano gorączkę denga, gorączkę krwotoczną denga lub zespół wstrząsu dengi, zgodnie z kryteriami Światowej Organizacji Zdrowia z 1997 roku. Rozpoznanie serologiczne oparto na metodzie PRNT, serotyp identyfikowano poprzez izolację RNA z hodowli i analizę RT-PCR. Wyniki: Z danych uzyskanych w badaniach laboratoryjnych (PRNT, ELISA, RT-PCR i izolacja) wynika, że spośród 509 pacjentów z gorączką z grupy 2149 badanych osób 220 dzieci (130 chłopców i 90 dziewczynek) było zakażonych wirusem dengi. Na podstawie identyfikacji serotypów wirusa dengi określono rozkład dla każdego serotypu: DEN-1 26,81%, DEN-2 23,18%, DEN-3 22,72%, DEN-4 8,63% oraz niezidentyfikowany 18,63%. Nasilenie objawów klinicznych kształtowało się w następujący sposób: gorączka denga 78,6%, gorączka krwotoczna denga 18,2%, zespół wstrząsu dengi 3,2%. W przypadku zakażenia pierwotnego jedynie serotyp DEN-3 powodował wystąpienie ciężkich objawów klinicznych. Wnioski: W latach 1995–1999 dzielnicę Gondokusuman w mieście Yogyakarta można było klasyfikować jako obszar hiperendemiczny, charakteryzujący się najwyższym ryzykiem wystąpienia ciężkich objawów klinicznych wywołanych serotypem DEN-3 podczas zakażenia pierwotnego i wtórnego.