Rak stercza jest najczęściej występującym nowotworem złośliwym u mężczyzn w podeszłym wieku w Europie. Częstość jego występowania w męskiej populacji europejskiej rośnie. Wiąże się to ze zwiększeniem nakładów finansowych na leczenie tej choroby. Biologia raka stercza wskazuje, że należy on do grupy niehomogennych raków – cechujących się zarówno małą złośliwością oraz istotnością kliniczną, jak i wysoką złośliwością oraz istotnym wpływem na jakość i długość życia. W ostatnich latach przeprowadzono wiele badań i metaanaliz mających na celu dostosowanie diagnostyki oraz leczenia raka stercza do wieku i chorób współistniejących. Badania te wskazują, że nie wszyscy chorzy z rozpoznanym rakiem stercza powinni być poddawani radykalnej terapii. W niektórych grupach pacjentów powikłania leczenia mogą przewyższać potencjalne korzyści, prowadzić do utraty jakości życia, a nawet skracać przewidywaną jego długość, z uwagi na działania niepożądane. Szczególnie istotny jest indywidualny dobór terapii dla chorych w wieku podeszłym z licznymi obciążeniami dodatkowymi. Wobec powyższego opracowano i oceniono w praktyce klinicznej kwestionariusze GISR oraz G8, mające na celu ewaluację stanu zdrowia chorego, a także dobranie odpowiedniej metody leczenia. W poniższym opracowaniu zaprezentowano wyniki wymienionych wyżej badań oraz zalecanych schematów postępowania. Pracę tę przygotowano, opierając się na edycji EAU Guidelines z 2014 roku.

rak stercza, leczenie po 70. roku życia, diagnostyka po 70. roku życia, CISR-G, Geriatric 8