W pracy omówiono dane epidemiologiczne, obraz kliniczny, leczenie oraz metody diagnostyczne boreliozy z Lyme. Przedstawiono podstawowe manifestacje boreliozy wczesnej (erythema migrans, borrelial lymphoma, Lyme carditis, neuroborreliosis i Lyme arthritis) i późnej (neuroborreliosis, Lyme arthritis, acrodermatitis chronica atrophicans). Omówiono zasady antybiotykoterapii boreliozy. Podkreślono, że najużyteczniejszymi antybiotykami są doksycyklina i ceftriakson. Zwrócono uwagę, iż w większości przypadków boreliozy rokowanie jest dobre, a antybiotykoterapia cechuje się dużą skutecznością niezależnie od stadium choroby. Do rozpoznania boreliozy niezbędne jest wykrycie swoistych przeciwciał przeciwko Borrelia burgdorferi u pacjenta z wywiadem epidemiologicznym pokłucia przez kleszcze i objawami klinicznymi wskazującymi na chorobę z Lyme. Wyniki badań serologicznych muszą być interpretowane ostrożnie i zawsze w powiązaniu z obrazem klinicznym. Konieczne jest przestrzeganie dwuetapowego protokołu diagnostycznego: test ELISA, a następnie test Western blot. Obecność jedynie przeciwciał w surowicy, bez klinicznych cech choroby, nie musi być dowodem aktywnego zakażenia. Miano przeciwciał w surowicy nie może służyć do oceny skuteczności leczenia i nie jest wskazaniem do powtórnej antybiotykoterapii. Obecne rekomendacje podkreślają, że metody polegające na oznaczaniu chemokiny CXCL13 limfocytów B, poszukiwanie antygenów B. burgdorferi w płynie mózgowo-rdzeniowym i moczu, poszukiwanie cysty, sferoplastów albo L-form B. burgdorferi, ocena subpopulacji limfocytów CD57+/CD3 oraz test transformacji limfocytów (LTT) nie mają potwierdzonego znaczenia diagnostycznego w boreliozie z Lyme.