Wprowadzenie do leczenia statyn, korzyści ze stosowania inhibitorów konwertazy angiotensyny, rewaskularyzacja wieńcowa czy programy profilaktyczne doprowadziły w ostatnich dekadach do przełomu w zakresie leczenia schorzeń układu sercowo-naczyniowego, szczególnie w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Podstawę leczenia stabilnej choroby wieńcowej stanowi stosowanie leków: przeciwpłytkowego, statyny, inhibitora konwertazy angiotensyny (szczególnie w przypadku wskazań współistniejących) jako leków poprawiających przeżycie oraz leków objawowych, szczególnie beta-adrenolityków, które u pacjentów po zawale serca także mają wpływ na ich rokowanie. Z drugiej strony objawowi pacjenci z zawansowaną chorobą wieńcową bez opcji rewaskularyzacji lub bardzo wysokiego ryzyka zabiegu, osoby niewyrażające zgody na zabieg są dużym wyzwaniem terapeutycznym dla prowadzących lekarzy. W takich sytuacjach warto rozważyć dodatkowe opcje, na przykład zastosowanie leków metabolicznych, które są opisane w standardach jako leki dołączane do dotychczasowej terapii lub użyte jako zamiennik, w razie gdyby dotychczas stosowane leczenie było źle tolerowane. Opisane w artykule postępowanie z pacjentem z chorobą wieńcową jest przykładem, który obrazuje trudny przypadek terapii choroby wieńcowej oraz miejsce na zastosowanie leków metabolicznych.