Przełyk Barretta jest zaliczany do stanów przednowotworowych przełyku będących powikłaniem wieloletniej choroby refluksowej przełyku. Jest on definiowany jako zamiana nabłonka wielowarstwowego płaskiego powyżej linii Z w nabłonek walcowaty z metaplazją typu jelitowego. Obecność tego stanu przednowotworowego zwiększa ryzyko zachorowania na gruczolakoraka przełyku. Diagnostyka opiera się na wykonaniu badania endoskopowego górnego odcinka przewodu pokarmowego i pobraniu wycinków do badania histopatologicznego. Częstość wykonywania kontrolnych badań endoskopowych uzależniona jest od stwierdzenia dysplazji oraz stopnia zaawansowania zmian. Do oceny stopnia zaawansowania zmian endoskopowych używana jest Klasyfikacja Praska określająca proksymalny zasięg zmian okrężnych obejmujących cały obwód przełyku (C) oraz proksymalny zasięg pojedynczych wypustek łososiowej błony śluzowej (M). Obie wartości podawane są w centymetrach. W związku z coraz nowocześniejszym wyposażeniem pracowni endoskopowych zastosowanie znajdują nowoczesne techniki endoskopowe, które mają na celu minimalizację inwazyjności badań oraz zwiększenie ich czułości i swoistości w wykrywaniu patologii błony śluzowej przełyku. Obecnie używane lub testowane są następujące techniki: chromoendoskopia klasyczna i elektroniczna (chromoendoscopy), obrazowanie wąską wiązką (narrow band imaging, NBI), autofluorescencja (autofluorescence, AFI), endoskopia wysokiej rozdzielczości (high resolution endoscopy, HRE), endoskopia z powiększeniem obrazu (magnifying endoscopy, ME), laserowa endomikroskopia konfokalna (confocal laser endomicroscopy, CLE). W pracy postaramy się scharakteryzować najważniejsze metody endoskopowe, które mogą być przydatne w diagnostyce i monitorowaniu przełyku Barretta.