Choroba kociego pazura, czyli zakażenie bakterią Bartonella henselae, jest w Polsce rzadko rozpoznawaną chorobą zakaźną. Na świecie choroba kociego pazura występuje w każdej grupie wiekowej. Dzieci są populacją szczególnie narażoną na zakażenie ze względu na bliski, często niekontrolowany przez osoby dorosłe, kontakt ze zwierzętami domowymi. Do zakażenia człowieka dochodzi poprzez ugryzienie lub podrapanie skóry przez zainfekowane zwierzę: kota, świnkę morską, królika, sporadycznie psa. Zmianę pierwotną stanowi grudka pojawiająca się w miejscu zadrapania, stopniowo przechodząca w strup oraz narastająca, bolesna limfadenopatia, która może utrzymywać się do kilku miesięcy. Współistniejące z nimi: wysoka gorączka, zlewne poty oraz znaczne osłabienie pacjenta sugerują rozpoznanie procesu nowotworowego. U około 10% pacjentów występuje pozawęzłowa postać zakażenia, która manifestuje się: zapaleniem wsierdzia, mózgu, siatkówki i naczyniówki, wątroby oraz rumieniem guzowatym. W pracy przedstawiono przypadki kliniczne zachorowań na chorobę kociego pazura o odmiennym przebiegu, który zależny był przede wszystkim od czasu, jaki upłynął od kontaktu z chorym zwierzęciem do momentu rozpoznania. Podkreślono znaczenie prawidłowo przeprowadzonego wywiadu dotyczącego kontaktu pacjenta ze zwierzętami domowymi oraz wczesnego rozpoznania choroby u dzieci, jako czynników zdecydowanie poprawiających efektywność leczenia choroby kociego pazura. Prawidłowe rozpoznanie choroby w formie pierwotnej przez pediatrę lub lekarza rodzinnego zmniejsza traumatyzację małego pacjenta powodowaną dodatkowymi badaniami diagnostycznymi mającymi na celu wykluczenie choroby nowotworowej.