Krwotok położniczy wciąż jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów ciężarnych i rodzących. Prawie 88% kobiet umiera w ciągu pierwszych czterech godzin od momentu jego wystąpienia. Znajomość mechanizmów regulujących homeostazę ustroju ciężarnej ma ogromne znaczenie w postępowaniu terapeutycznym w przypadku wystąpienia krwotoku okołoporodowego. O tym, jak trudno rozpoznać i zdefiniować krwotok położniczy, dowodzi obecność kilkunastu różnych jego definicji. Z punktu widzenia zmian hemodynamicznych, następstw ogólnoustrojowych i konieczności podjęcia określonych decyzji terapeutycznych bardzo użyteczne wydają się pojęcia oceniające szybkość utraty w określonym przedziale czasowym: skumulowana utrata krwi wynosząca 150 ml/min lub 1,5 ml/kg m.c./min oraz utrata 50% objętości krwi krążącej w ciągu 3 godzin. Rokowanie w krwotoku położniczym zależy od wielu elementów, do których zaliczamy: szybkie rozpoznanie, powiadomienie i wdrożenie algorytmu postępowania terapeutycznego oraz efektywne działanie interdyscyplinarne różnych zespołów biorących udział w procesie diagnostyczno‑leczniczym. Niezbędna jest jednoczasowa, efektywna współpraca doświadczonego zespołu anestezjologicznego, ginekologiczno‑położniczego, bloku operacyjnego, zespołów pracowni diagnostyczno‑laboratoryjnych oraz regionalnego centrum krwiodawstwa. Skoordynowanie pracy dużej liczby ludzi, często „rozrzuconych” w strukturach organizacyjnych szpitala na różnych piętrach lub w oddzielnych budynkach, jest niezmiernie trudne. Opracowanie algorytmu postępowania uwzględniającego kolejność i sposób powiadamiania oraz wdrażanie określonych procedur w poszczególnych jednostkach organizacyjnych decydują o przeżyciu pacjentki i późniejszej jakości życia. Większość czynności w ciężkim krwotoku położniczym (resuscytacja, monitorowanie, opanowywanie krwawienia) powinna być prowadzona jednoczasowo.