Legionella pneumophila jest wewnątrzkomórkowym patogenem zasiedlającym środowiska wodne. Do zakażenia dochodzi drogą inhalacji zakażonego aerozolu, rzadziej poprzez aspirację. Rozprzestrzenianie się zachodzi drogą krwionośną, limfatyczną i przez ciągłość. Choroba rozwija się w postaci dwóch klinicznie odrębnych zespołów: choroby legionistów i gorączki Pontiac. Pozapłucne postaci legionelozy spotyka się niezmiernie rzadko. Powikłania mogą występować w postaci niedodmy, wysięku, zrostów, ropni płuc, ropniaków opłucnej, przetok oskrzelowo-opłucnowych, a w konsekwencji mogą prowadzić do niewydolności wielonarządowej. W diagnostyce zakażenia Legionella pneumophila stosuje się izolację i hodowlę bakterii uzyskanych z tkanek chorego na specjalnych podłożach, metody genetyczne bądź też testy serologiczne. W leczeniu skuteczne są antybiotyki z grupy makrolidów, a w ciężkiej postaci choroby także fluorochinolony. Leczeniem alternatywnym jest kombinacja trimetoprym + sulfametoksazol. W artykule przedstawiono opis przypadku 14-letniego chłopca, który został przyjęty do Kliniki z powodu gorączki, osłabienia, wymiotów, bólów brzucha i głowy. U dziecka wykonano serię badań wyjaśniających przyczynę dolegliwości. Stwierdzono podwyższone wykładniki stanu zapalnego z towarzyszącą leukopenią i trombocytopenią. W przebiegu choroby pojawiły się kaszel i wysypka. W badaniach dodatkowych wysunięto podejrzenie zajęcia układu sercowo-naczyniowego. Podejrzewając zakażenie atypowe, do leczenia dołączono makrolid, po którym uzyskano poprawę stanu klinicznego i ustąpienie objawów. Otrzymany później wynik badania w kierunku Legionella pneumophila wskazywał na możliwość zakażenia o tej etiologii.