Zaburzenia rytmu wypróżnień (zaparcia i biegunki) są bardzo częste w populacji dziecięcej. Biegunka należy do najczęstszych objawów, z jakimi styka się w swojej praktyce lekarz pediatra. Na ostrą biegunkę zachoruje praktycznie każde dziecko poniżej 3. roku życia. Zakażenia rotawirusowe są odpowiedzialne za większość ostrych nieżytów żołądkowo-jelitowych. Jest to choroba o łagodnym przebiegu, charakteryzuje się wodnistymi stolcami, współwystępowaniem wymiotów (90%) oraz nieżytem górnych dróg oddechowych (20-40%). Krew w stolcu pojawiająca się u tych chorych świadczy o współistniejącym zakażeniu bakteryjnym. W biegunkach bakteryjnych w następstwie różnych mechanizmów dochodzi do uszkodzenia śluzówki jelita i objawów biegunki. Etiologia bakteryjna koreluje z wiekiem dziecka. U dzieci od okresu niemowlęcego do 4. roku życia dominuje zakażenie pałeczkami Salmonella, powyżej 5. roku życia najczęstszą bakteryjną przyczyną ostrych biegunek jest Campylobacter jejuni (4-13%). Podstawą leczenia w biegunkach jest wypełnienie łożyska naczyniowego za pomocą doustnych płynów nawadniających, wskazania do włączenia antybiotykoterapii są bardzo wąskie. W niektórych przypadkach konieczne jest leczenie w warunkach szpitalnych. Zaparcia to utrudnione, wymagające wysiłku oddawanie stolca lub wypróżnienia rzadziej niż typowo dla danego wieku. Pogarszają one jakość życia małych pacjentów, są przyczyną częstych wizyt w gabinecie lekarza pediatry. Zaburzenia czynnościowe o nieustalonej etiologii stanowią 95% przyczyn zaparć. W pracy przedstawiono czynniki etiologiczne, postępowanie diagnostyczne oraz leczenie tych zaburzeń.

biegunka, zaparcia, nietrzymanie stolca, rotawirus, żywienie