Od ciężkości astmy do kontroli astmy. Metody oceny
kontroli astmy
Joanna Mikołajczyk, Iwona Grzelewska-Rzymowska, Jadwiga Kroczyńska-Bednarek
Affiliation and address for correspondence
1 Klinika Gruźlicy, Chorób i Nowotworów Płuc I Katedry Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Medycznego w Łodzi.
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. n. med. Iwona Grzelewska-Rzymowska
2 Wojewódzki Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej, Centrum Leczenia Chorób Płuc i Rehabilitacji w Łodzi.
Dyrektor: inż. Janusz Kazimierczak
Correspondence to: Klinika Gruźlicy, Chorób i Nowotworów Płuc I Katedry Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Medycznego
w Łodzi, ul. Okólna 181, 91-520 Łódź, tel./faks: 042 617 72 95, e-mail: klinika.tbc.um@wp.pl lub apatora@tlen.pl
Publikacja współfinansowana ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i budżetu państwa w ramach Działania 2.6 Zintegrowanego
Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego, w związku z realizacją projektu pn. „Stypendia wspierające innowacyjne badania
naukowe doktorantów”
Pediatr Med rodz Vol 5 Numer 2, p. 91-97
Abstract
Według pierwszych wytycznych dotyczących postępowania w astmie leczenie astmy zależy od stopnia jej ciężkości,
określonej na podstawie objawów klinicznych i wskaźników czynności płuc. Ponieważ astma jest chorobą
o zmiennym przebiegu, duże znaczenie ma jej ciągła ocena kliniczna i dostosowana do niej modyfikacja
leczenia. Niestety, stopień ciężkości nie dopasowuje się elastycznie do odpowiedzi na leczenie. Biorąc ten fakt
pod uwagę, światowi eksperci zalecają zmianę w postępowaniu z astmą, przedkładając uzyskanie klinicznej
kontroli astmy nad ustaleniem stopnia jej ciężkości, wyróżniając astmę kontrolowaną, częściowo kontrolowaną
i niekontrolowaną. Uzyskanie stanu pełnej kontroli astmy formułuje się w raporcie GINA 2006 jako główny cel
leczenia. Kontrola astmy odnosi się do stopnia opanowania objawów i byłoby najlepiej, gdyby dotyczyła też
markerów zapalenia i patofizjologicznych wykładników choroby. Określenie stopnia kontroli choroby zgodnie
z obecnymi założeniami stanowi podstawę wyboru i modyfikacji leczenia – właściwe ustalenie stopnia kontroli
astmy wpływa na skuteczność leczenia. Obecnie dostępnych jest wiele metod oceny kontroli astmy, w tym ocena
parametrów klinicznych (objawy w ciągu dnia, objawy nocne, stosowanie leków rozszerzających oskrzela),
ocena czynności płuc (PEF i FEV1), określenie zaawansowania zapalenia w drogach oddechowych (nieswoista
nadreaktywność oskrzeli, stężenie tlenku azotu w powietrzu wydechowym, liczba eozynofili w plwocinie indukowanej).
Dostępne są także subiektywnie oceniające kontrolę astmy kwestionariusze badawcze oraz szybkie
testy kontroli astmy (ACT, ACQ, ATAQ). Z drugiej strony wciąż nie wypracowano jednoznacznego stanowiska,
który z parametrów lub jakie połączenia parametrów najbardziej wiarygodnie określają kontrolę astmy.
Ze względu na wieloczynnikową patogenezę astmy wydaje się, iż uzyskanie pełnego obrazu kontroli astmy
wymaga połączenia obiektywnych wskaźników z narzędziami, które subiektywnie wyrażają kontrolę astmy.
Keywords
astma oskrzelowa, ciężkość astmy, kontrola astmy, wytyczne postępowania w astmie, kryteria oceny astmy