Protezoplastyka dużych stawów kończyny dolnej jest powszechnie akceptowaną i stosowaną metodą leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów. Jak każda interwencyjna metoda leczenia obarczona jest ryzykiem powikłań. Do najbardziej obciążających chorego należy zakażenie okołoprotezowe. Wystąpienie tego typu komplikacji kwalifikuje chorego do kolejnych operacji, w znacznym stopniu upośledzających codzienną aktywność i komfort życiowy. Infekcje w obrębie układu kostno- -stawowego stanowią duże wyzwanie lecznicze. Ma to związek zarówno z ubogą penetracją antybiotyków do przedziału (układu) kostno-stawowego, jak i ze zwiększającą się lekoopornością patogenów. Konieczność wielotygodniowej antybiotykoterapii, jako uzupełnienie leczenia operacyjnego, stanowi dodatkowe obciążenie finansowe. Wdrożenie schematu profilaktyki pierwotnej zakażenia okołoprotezowego pozwala w istotnym stopniu zredukować ryzyko wystąpienia tego powikłania. W artykule omówiono odmienność charakteru infekcji w obrębie narządu ruchu oraz wokół implantów ortopedycznych. Przedstawiono najistotniejsze zasady zapobiegania septycznym powikłaniom całkowitej endoprotezoplastyki stawu biodrowego i kolanowego, poprzez omówienie najczęstszych źródeł infekcji pierwotnej. Zaproponowano algorytm postępowania oparty na badaniach diagnostycznych redukujących ryzyko powikłań infekcyjnych i zwiększających bezpieczeństwo przeprowadzenia interwencji chirurgicznej (zabiegu chirurgicznego), jak również szanse na dobry wynik odległy.