Aktualne problemy kamicy układu moczowego u dzieci
Violetta Bochniewska, Anna Jung, Marianna Lichosik
Affiliacja i adres do korespondencji
Klinika Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej WIM w Warszawie. Kierownik: prof. dr hab. n. med. Anna Jung
Adres do korespondencji: Klinika Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej CSK MON WIM w Warszawie, ul. Szaserów 128,
04-141 Warszawa, tel.: 22 681 72 36
Praca finansowana ze środków własnych
Pediatr Med rodz Vol 6 Numer 4, p. 298-303
Streszczenie
Kamica układu moczowego należy do chorób cywilizacyjnych. W ostatnich latach obserwuje się systematyczny
wzrost częstości występowania tego schorzenia. Kamica układu moczowego jest trzecią pod względem
częstości, po zakażeniach układu moczowego i po gruczolaku stercza u mężczyzn, chorobą układu
moczowego. W przeszłości kamica moczowa uznawana była za chorobę wieku średniego i starszego.
Obecnie rozpoznawana jest u coraz młodszych dzieci, nawet w pierwszym kwartale życia. Wielu autorów
podkreśla znaczenie poznania czynników ryzyka kamicy układu moczowego. Według niektórych ustalenie
ryzyka powstania złogu jest możliwe w 69-100% przypadków. Znajomość czynników ryzyka ma znaczenie
dla wyboru właściwego postępowania terapeutycznego. Należą do nich: zaburzenia metaboliczne
w zakresie promotorów krystalizacji, nawracające zakażenia układu moczowego, wady układu moczowego,
zwłaszcza te z utrudnieniem odpływu moczu, niekorzystny dla danego zaburzenia metabolicznego odczyn
moczu, inhibitory krystalizacji. Na proces krystalizacji złogów mają wpływ również inhibitory tej reakcji.
Możliwość zastosowania cytrynianów w terapii powoduje, że zainteresowanie tym inhibitorem jest znaczne.
W ostatnim czasie w wielu pracach podkreśla się znaczącą rolę czynników genetycznych. Badania nad
wariantami genetycznymi kamicy układu moczowego są obecnie dynamicznie prowadzone. Wydaje się, że
ich poznanie jest drogą do rozwikłania wielu problemów kamicy w przyszłości.
Słowa kluczowe
kamica układu moczowego, czynniki etiologiczne, pierwotna hiperoksaluria, leczenie zachowawcze, leczenie zabiegowe, dzieci