W krajach wysokorozwiniętych mózgowe porażenie dziecięce stanowi najczęstszą przyczynę niepełnosprawności ruchowej występującej w dzieciństwie. Jest to stałe, choć zmieniające się w czasie zaburzenie ruchu i postawy, wynikające z trwałego i niepostępującego uszkodzenia mózgu w stadium jego niezakończonego rozwoju. Choroba dotyczy około 17 milionów ludzi na całym świecie, a zapadalność wynosi 1,5–3 na 1000 żywych urodzeń. Obserwuje się niewielką przewagę zachorowań wśród chłopców. Etiologia choroby jest zróżnicowana, jednak najważniejszy czynnik ryzyka stanowi wcześniactwo. Wyróżnia się cztery postaci mózgowego porażenia dziecięcego: spastyczną (70%), dystoniczną (10%), ataktyczną (5%) i mieszaną (15%). Towarzyszą mu również inne zaburzenia, w tym upośledzenie umysłowe, padaczka oraz zaburzenia wzroku, słuchu i połykania. Podstawą diagnozy są szczegółowy wywiad lekarski, uwzględniający przebieg ciąży i porodu, oraz regularna ocena rozwoju dziecka od pierwszych miesięcy życia. W przypadku wątpliwości klinicznych diagnostykę uzupełnia się o badanie rezonansu magnetycznego głowy, elektroencefalografię, testy metaboliczne i genetyczne. Dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym wymagają kompleksowej, wielodyscyplinarnej opieki. Najczęściej są rehabilitowane według metody Bobath lub Vojty. Wczesna i systematyczna rehabilitacja jest niezbędna do tego, by zmniejszyć trwałe następstwa choroby i poprawić jakość życia pacjenta. W pracy przedstawiono opis przypadku 16-letniej dziewczynki z obciążonym wywiadem okołoporodowym, konsultowanej przez licznych specjalistów z powodu długotrwałego bólu kończyn dolnych, kręgosłupa i stawów skroniowo-żuchwowych. Objawom towarzyszyły ból w klatce piersiowej oraz drętwienie i osłabienie lewej kończyny górnej.