Uroflowmetria to proste, nieinwazyjne badanie, które powinno stanowić wstęp do diagnostyki pacjentów z zaburzeniami czynności dolnych dróg moczowych. Ma ono szczególne znaczenie w populacji pediatrycznej, w której przeprowadzenie kompleksowego badania urodynamicznego, wiążącego się z cewnikowaniem pęcherza moczowego, jest często trudne z powodu braku współpracy z dzieckiem. Należy pamiętać, że podstawowy warunek prawidłowo przeprowadzonej uroflowmetrii to odtworzenie naturalnych warunków mikcji. Po przejściu do interpretacji wyniku badania ocenia się krzywą przepływu, która stanowi wypadkową oporu cewkowego oraz ciśnienia śródpęcherzowego. Stąd też u dzieci głównymi zaburzeniami, których obecność można podejrzewać po wykonaniu uroflowmetrii, są czynnościowa lub anatomiczna przeszkoda podpęcherzowa oraz nadczynność mięśnia wypieracza pęcherza. W warunkach prawidłowych krzywa przepływu jest zbliżona kształtem do dzwonu. Nieprawidłowa krzywa może być spłaszczona, wieżowata, nieregularna, jednak żadna z nich nie jest patognomoniczna dla danej patologii w układzie moczowym. Po wstępnej ocenie wyglądu krzywej należy ocenić, czy wyliczone wartości określające mikcję, takie jak maksymalne tempo przepływu oraz średni przepływ, mieszczą się w granicach normy. W tym celu stworzono nomogramy dla różnych grup wiekowych oraz płci. Ostatnia część uroflowmetrii to ocena zalegania moczu po mikcji. Aktualnie zalecaną metodą oceniającą zaleganie moczu w pęcherzu jest badanie ultrasonograficzne. Wykazano, że objętość moczu zalegająca po mikcji zmniejsza się wraz z wiekiem; zależy ona także od płci oraz objętości pęcherza. Należy podkreślić, że jeden nieprawidłowy wynik uroflowmetrii wymaga powtórzenia badania. Ponadto wynik przepływu cewkowego powinien być interpretowany łącznie z danymi wynikającymi z wywiadu chorobowego.