Zespół Gianottiego-Crostiego (ZGC) został opisany po raz pierwszy w 1955 roku przez Gianottiego. Jest schorzeniem występującym głównie u dzieci w wieku 1-6 lat. Odnotowano pojedyncze przypadki zachorowań u osób powyżej 20. roku życia. Istnieje szereg czynników, które mogą mieć udział w etiopatogenezie ZGC. Występowanie ZGC ma głównie związek z infekcją wirusową lub immunizacją. Obecnie uważa się, że najczęstszą przyczyną zakażeń jest wirus Epsteina-Barr (EBV). Opisywano również przypadki ZGC po szczepieniach. Najczęściej obserwowano występowanie ZGC w okresie wiosenno-letnim. Typowe są monomorficzne grudki barwy od różowej do czerwonej. Za charakterystyczną można uznać symetrię zmian skórnych: policzki, wyprostne części kończyn, pośladki. Zmiany utrzymują się kilka tygodni. U 30% pacjentów stwierdza się limfadenopatię (szyjną i pachową). W celu ułatwienia rozpoznania zaproponowano listę 12 klinicznych kryteriów ZGC. W pracy przedstawiono przypadek 20-miesięcznego chłopca, u którego zmiany skórne, pod postacią czerwono-brązowych grudek na wyprostnych częściach kończyn, pojawiły się mniej więcej 3 tygodnie po dawce przypominającej szczepionki DTP (dur – tężec – krztusiec). Tuż przez szczepieniem chłopiec miał kaszel trwający około 5 dni. Zmianom skórnym towarzyszyły powiększone węzły chłonne szyjne i karkowe. Ogólny stan zdrowia dziecka był dobry. W badaniach laboratoryjnych nie stwierdzono antygenu HBs. W leczeniu stosowano leki przeciwhistaminowe i 1% maść hydrokortyzonową. Zmiany skórne utrzymywały się około 50 dni, po czym wchłonęły się. Wydaje się, że czynnikiem wywołującym schorzenie u pacjenta mogła być szczepionka DTP, nie można również wykluczyć współistnienia infekcji wirusowej.

szczepionka, infekcja wirusowa, grudkowa dermatoza skóry kończyn dzieci, dzieci, choroby skóry